Menu
> >>>Une i kam shume borxh Shqiperise
Unë i kam shumë borxh Shqipërisë View larger

Une i kam shume borxh Shqiperise

D'estournelles De Constant BKP0012

New product

Përshkrim i shkurtër

D’Estornelles De Constand, Sekretari i Komisionit të Caktimit të kufije të Shqipërisë me Malin e Zi (në vitet 1878-1880, gjatë kohës së Lidhjes së Prizrenit), shkruan i penduar në kujtimet e veta për atë që patën bërë ndaj Shqipërisë.

More details

2 Items

Warning: Last items in stock!

Detaje të librit

Shtëpia Botuese

Klubi i poezisë
ISBN9789928426130

500 Lekë

Si të blej?

Shto në listën e librave që dua

Porosit me një klik

Share

30 other products in the same category:

More info

Pjesë nga libri:

“…Unë i kam shumë borxh Shqipërisë; unë do t’ia paguaj këtë borxh të rinisë…Në Shqipëri, për herë të parë, kam ndjerë se aty kishte, jo vetëm qënie, por njerëz që nuk mund të braktiseshin pa turp, në dobësinë e tyre.

Pata fatin e madh të emërohem, në pranverë të 1879, sekretar i Komisionit të caktimit të kufijve të Shqipërisë dhe Malit të Zi. Erdha në Shkodër, pastaj u njoha atje, me kolegët, vendet, krenar për postin tim të parë, duke mos e marrë me mend, ç’është e vërteta, punën për të cilën ishte ngarkuar komisioni.

Së fundi, ne po e sabotonim, po e qethnim territorin e Shqiperisë në dobi të Malit të Zi. Dhe Shqipëria ishte pa mbrojtje.

Vetëm kjo mjaftoi për të shfaqur gjithë magjinë e saj në sytë e më të rinjve prej nesh. dhe banorët, për më tepër, ishin të qetë, çfardo që t’u thonë, duke dashur, vetëm të punojnë me krenari e dinjitet. dhe duronin të gjithë, pa u ankuar, pa patur një avokat.

Sepse Shqipëria nuk ekzistonte, dhe nuk duhej të ekzistonte për diplomacinë, Vetëm Turqia ishte në kontakt me Evropën. Dhe, kur Shqipëria shkaktonte vështirësi, ishteTurqia, e dobët, të cilën Europa e kërcenonte ose shtirej sikur e kërcenonte….

Mali i Zi, ai, prek Adriatikun: i varfër, shumë i keq, por ai i paraprin ushtrisë së madhe. Ja përse emisarëve të tij shumë të vegjël u jepen gjithmonë pritje shumë të mëdha në Shën-Petërsburg ku ata pranohen deri në familjen mbretërore.

Mali i Zi ishte pika e avancuar e marshimit sllav. Dhe është kjo arsyeja që Traktati i Shën Stefanit i dha atij pjesën më të madhe; është kjo arsyeja që nuk ra shumë në sy.

Ai kishte dyfishuar, trefishuar sipërfaqen e tij, kishte kaluar me një të rënë të lapsit nga 4.405 në 15.355 km2 në dëm…të Shqipërisë…

Territori malazez…shtrihej me qytetin më verior shqiptar, Tivarin, deri në det. Ka një port! Të mjerin Tivar, të bombarduar, të zbrazur nga artileria që e nënshtroi, unë e kam njohur vetëm të shkatërruar…

Princi i Malit të Zi ishte shumë krenar…I lodhur nga modestia e tepërt, nga vetquajtja “i madhi” i Çetinjës aspironte për zgjerimin ose shpërnguljen gjetkë… Ai i shumëfishoi zotimet, intrigat, vargjet vetëm për këtë qëllim: ai I thuri laved me kënëg e poema marshimit të tij drejt detit, marshimit me golapin e madh të kalit të tij…

Shpesh më ka ardhur keq që ky kalë I bukur beteje i nxitur në mënyrë të pamjaftueshme kishte ndalur goalopin e tij vetëm në breg të detit…

Në fakt kur komisioni ynë u mblodh, marshimi sllav e arriti qëllimin e tij drejt perëndimit, dhe Princi i Malit të Zi shpresonte , me plot të drejtë, çmimin e përpjekjeve të para të tij.

Kështu shpjegohet padurimi I delegatëve të tij fatkeqë, kur komisioni iu rezistoi pretendimeve të tyre, dhe kështu shpjegohet gjithashtu izolimi i Shqipërisë.

Kështu shpjegohet padurimi dhe paturpësia e malazezëve, duke pritur që t’u dorëzohet pjesa e tyre e Shqiëprisë, pjesa kryesore, që nuk duhet t’u humbte nga sytë.

Sepse Mali i Zi gurishtor, fole zogjësh të egër gjahu, ishte i varfër, por ai kishte për udhëheqës një mbret që nuk pranonte t’i falte shërbimet e tij….Shtinte në dorë fushat më të pasura, mallet dhe liqenet, rivierën e Shqipërisë….

…Ndërsa ne diskutonim mbi hartën, në Shkodër, apo midis shkatërrimeve të Podgoricës së djegur dhe të pushtuar nga trupat e Princ Nikollës, kufijtë e territoreve të dhëna Malit të Zi, ja që shqiptarët refuzonin me këmbëngulje dhe me sa fuqi që kishin të na bindnin…

Lidhja Shqiptare, Lidhja Kombëtare, ndër të tjera, ishte formuar dhe ngritur. Ajo ishte e paarritshme, e paepur dhe e paprekshme, duke përfshirë dhe Prizrenin.

Njëri prej ambasadorëve otomanë në Kongresin e Berlinit, Mehmet Ali, pranoi misionin e pahijshëm për të shkuar në bisedime në krahinat e humbura të Gucisë dhe Plavës, në Ipek (Pejë) ose Gjakovë. E pësoi më vonë…

Kurrë shqiptarët nuk kanë dashur të kalojnë nën sundimin e serbëve ose malazezëve, po aq sa të turqëve e të grekëve…”

Data sheet

pages72
ISBN9789928426130
Published year2015
Vendodhja e botimitTirane
GjuhaShqip
Tipi i publikimitLibër
Numri i botimeveI parë
PërkthyesiMirdash M. Shehu
HistoryAlbania

Libra të rinj Shiko më shumë >>