Historia e arkitektures moderne (Vell. I)

Në periudhën 1950-90, e ashtuquajtura kriza e lëvizjes moderne përfaqësohet nga një shumësi rrymash, nga neoekspresionizmi tek informalja, nga High-Tech te dekonstruktivizmi, dhe shfaqen personalitete si Scharoun, Kahn, Saarinen, Niemeyer, Rudolph, Erskine, Utzon, Safdie, Johansen, Grupi Archigram, metabolistët japonezë, Foster, Rogers dhe Gehry. Kjo periudhë karakterizohet nga arritje të shumta në truallin e vlerave të komunikimit dhe nga propozime për urbanistikën e habitatin e së ardhmes. Ndërmarrja në arkitekturë, dhe rikuperimi i Kitsch-it metropolitan, i promovuar nga pop-arti, do të strukturojnë një gjuhë ku bazohet teknologjia e bollëkut dhe ajo e varfërisë, projektimi me kompjuter dhe ai spontan a vernakular. Një arkitekturë e lartë dhe popullore, ku kërkimi estetik më i përparuar e mbështet regjistrimin e ngjarjes, duke e bërë procesin krijues të kuptueshëm nga të gjithë. Ky vëllim i parë ndiqet nga një i dytë, që është plotësuesi i tij historik dhe konceptor, i pasuruar nga tabelat kronologjike për vitet 1725-1995, nga bibliografia më e gjerë e mundshme dhe një tregues i emrave, vendeve dhe imazheve aktuale.