Menu
> >>>Kur bota jone u be e krishtere
Kur bota jonë u bë e krishterë View larger

Kur bota jone u be e krishtere

Paul Veyne TO0200

New product

Përshkrim i shkurtër

 “Kur bota jonë u bë e krishterë” është një libër i jashtëzakonshëm mbi botën njerëzore, fetare dhe politike. Shkruar nga një prej historianëve kryesorë të Francës, Paul Veyne, i cili shtjellon një çështje të madhe: Si ishte e mundur që krishterimi, si “kryevepra e shpikjes fetare”, arriti që në mes të viteve 300 dhe 400 pas Krishtit, ta vendosë veten mbi gjithë botën perëndimore? Ky libër vjen për të gjithë skeptikët dhe ata që kërkojnë të dinë se kush ishte Konstandini? Cili ishte roli i tij në fenë e krishterë?

More details

10 Items

Detaje të librit

Shtëpia Botuese

Toena

1 400 Lekë

Si të blej?

Shto në listën e librave që dua

Porosit me një klik

Share

30 other products in the same category:

More info

Botimet Toena sjellin librin më të ri “Kur bota jonë u bë e krishterë” të autorit Paul Veyne, të përkther nga origjinali frëngjisht nga Artan Kotro.

Autori, Paul Veyne, në rrugën e tij prej eruditi të paimitueshëm, shtron tri pyetje të mundshme për themeluesin e Krishtërimit: A ishte kjo për shkak se një perandor romak, Konstandini, i cili ishte mjeshtër i botës perëndimore në atë kohë, u bë një i konvertuar në të krishterë të sinqertë dhe të vendosur, për të shpëtuar krishterimin në të gjithë botën?

Apo ishte kjo për shkak se, si një perandor i madh, Konstandini kishte nevojë për një fe të madhe, dhe në krahasim me atë të perëndive pagane, krishterimi, pavarësisht se ishte ende një sekt minoritar, ishte një fe avangarde, ndryshe nga çdo gjë më parë?

Apo ishte kjo për shkak se Konstandini u kufizua vetëm për të ndihmuar të krishterët të ngrenë Kishën e tyre, një rrjetë të peshkopatave që mbulonte gjithë Perandorinë Romake, dhe se gradualisht, me pak rezistencë të hapur, masat pagane do ta përqafonin krishterimin si fe të tyre?

Në rrjedhën e vendosur në mes të këtyre shpjegimeve, Paul Veyne hedh dritë të re në një nga transformimet më të thella të formuara në botën moderne – krishterimi i Perëndimit.

Ky libër, një bestseller në Francë, synon për një lexues të gjerë të interesuar ndaj historisë, fesë dhe krijimit të botës moderne.

Pjesë nga libri

Besimi i Konstandinit është disi i pagdhendur, por i sinqertë, dhe një gjë e dëshmon: ai nuk kishte nevojë për Kishën në pushtimet e tij dhe, madje, do të kishte mundur ta ribashkonte Perandorinë pa u bërë i krishterë. Pra, pa qenë krejt i larë nga interesat, Konstandini mund të merret, megjithatë, për idealist, pasi interesat i tij nuk e detyronin të bënte atë që bëri. Fati i tij ishte që nuk u gjend kurrë përballë nevojës që të zgjidhte midis besimit dhe pushtetit.

Por, a është rrekur, të paktën, të bashkonte fronin dhe altarin? Jo, politika dhe feja janë dy, politika është arti për të arritur qëllimin që i ke vënë vetes, për shembull një qëllim katërçipërisht fetar. Konstandini nuk e vuri altarin në shërbim të fronit, por fronin në shërbim të altarit. Ai i konsideronte çështjet dhe përparimin e Kishës si një mision thelbësor të Shtetit: këtu qëndron risia, me krishterimin fillon integrimi sistematik i së shenjtës në sferën e politikës dhe të pushtetit, ku “mentaliteti primitiv” vetëm sa i zbukuronte me një shtresë të hollë besëtytnish.

Është pretenduar herë pas here se Konstandini s’bënte gjë tjetër veçse vazhdonte politikën fetare të paraardhësve të tij paganë: se ndiente përgjegjësi për ruajtjen e marrëdhënieve të mira midis Perandorisë dhe hyjnisë (pax deorum, paqe me Qiellin); se ajo që e motivonte në marrëdhëniet e tij me Kishën ishte qëllimi që t’i shtynte njerëzit të adhuronin Perëndinë e vërtetë, “për të mos ndjellë zemërimin e saj mbi njerëzimin dhe mbi vetë perandorin, të cilit Perëndia i kishte besuar qeverisjen e çështjeve tokësore”, siç i shkruan në vitin 314 guvernatorit të Afrikës. Pa dyshim, por duhet saktësuar diçka. Së pari, ideja se zemërimi i Zotit (dhe ai i zotave) nuk bie mbi shoqëritë e devotshme përbën një imperativ normaliteti: një shoqëri e shëndetshme është një shoqëri me fe. Paganët nuk i persekutonin të krishterët si rebelë ndaj perandorit dhe zotave të tij, por si jonormalë nga pikëpamja fetare, dhe më vonë Konstandini do të gjykojë se detyra e sovranit nuk është ngushtësisht politike, por nënkuptonte kujdesin për shpëtimin e popullit të tij dhe, madje, të gjithë njerëzimit. Përveç kësaj, midis marrëdhënies së një perandori pagan me zotat e tij dhe asaj të Konstandinit me Perëndinë e tij, dallimi është i madh: feja pagane ishte vetëm një pjesë e jetës, më e rëndësishmja ndoshta, por që prapëseprapë nuk mbulonte gjithçka, ndërkohë që feja e Krishtit sundonte në të gjitha aspektet e jetës.

Data sheet

pages334
Shtëpia botueseTOENA
Published year2016
Vendodhja e botimitTirane
GjuhaShqip
Tipi i publikimitLibër
StatusiI ri
Numri i botimeveI parë
PërkthyesiArtan Katro

Libra të rinj Shiko më shumë >>