Ky roman, krejt i pazakontë në letërsinë tonë, ku muzgu i rënies së një perandorie të së keqes këmbehet me qartësinë shpirtërore të ftohtë, herë pas here të ngrirë, dhe, pastaj, me dhimbjen e pakufishme njerëzore, sjell në errësirën më të ftohtë ëndrrën e së ardhmes
Romani i ri i autorit Namik Dokle “Dhjetë gram nder”, - një gërshetim i jetës së përditshme me ementë të distopisë, - bën një radioskopi të shoqërisë në kohët moderne, ku gjithçka shitet dhe blihet, ku edhe vetë ekzistenca njerëzore ka dalë në treg. Ky është një roman që të trondit, por edhe të lë me një buzëqeshje ironike në buzë.
Po si jetohet kur të ndalojnë me dhunë të dashurosh? Çfarë ngjyre ka qielli, dielli, yjet dhe lulet? Ç’shije ka ajri, uji, puthja e munguar, përvëlimi i trupit në dëshirë? Ngjyrat dhe shijen e tërbimit - na e thotë Namik Dokle me romanin e tij “Ditët e lakuriqëve të natës”.
Ai erdhi sërish me një roman të ri. Për të na trazuar fort shpirtin në të gjitha skutat e tij, përmes fletëve të bardha të shkruara magjishëm. Te ky roman lodrojnë bashkë, në një gjeografi sa reale aq edhe mistike, jeta dhe vdekja, dashuria dhe urrejtja, dhimbja dhe gëzimi, krenaria dhe përçmimi, e shkuara dhe e tashmja; qielli, toka dhe nëntoka. Kjo botë...
Eshtë një roman i dashurisë për të bukurën në një realitet herë-herë të shëmtuar; i dashurisë për vajzat, lulet dhe këngët e tyre, si edhe i paqtimit me fatin, duke e jetuar atë në çdo frymëmarrje.