Teksti i “Arkitraut” është, pa dyshim, nga shembujt më interesantë të atij që edhe në letërsinë shqipe do quajtur “monolog i brendshëm”, sipas francezëve, apo “përroi i ndërgjegjes”, sipas anglo-saksonëve.
Ky vëllim është një përmbledhje e poezive të mia që u shkruan kryesisht midis viteve 1982-1988, ku ka edhe poezi të pabotuara apo të censuruara. Këtu kemi përmasën reale të poetes, e cila shquhet për dimension lirie, eksplorim ndjenjash dhe mjetesh poetike
Romani është një udhëtim në kohëra, sisteme historike dhe kulturore, i një gruaje në një gjendje dyjëzimi mes jetës dhe vdekjes. Aty do të gjeni pasionin për jetën dhe zbulimin e universeve përtej shqisave të zakonshme.
“Libri i lumturisë” është konsideruar si një libër që kërkon botën, imagjinatën, ëndrrën që nuk identifikohet me një qëndrim ideal, besim apo njeri, qoftë kjo edhe dashuria. Kjo është një refleksion metafizik që shkon në kërkim të kuptimit, i cili mbetet një konvencion dhe zbërthen semiotikën e Shpirtit si strukturë historike dhe Frymës si dimension lirie
“Tregimet e civilizimit” të Mimoza Ahmetit janë proza të shkurtra poetike, por jo në konceptin e tyre tradicional. Kjo avangarde e poezisë shqipe e bën poezinë prozë, por duke i ikur përshkrimit të ndjesive apo të peizazhit, natyror a urban qoftë.