“Më i moçëm se tërë njerëzit së toku, kroi me sylynjarët gjithë myshk shpërfillte kohën me gurgullima, nuk plakej, as vdiste. Të kishte gojë do të tregonte histori pa fund për miqtë që i deshi, apo i donte ende. Mbrëmjeve vjeshtore, kur bimësia merr atë ngjyrën argjend në të verdhë, Isi dhe Lulja vinin këmbët në postaf, u hidhnin nga një grusht ujë syve,...