Tahar Ben Jelloun ka lindur në Marok më 1 dhjetor 1944. Pjesa më e madhe e veprës së tij është shkruar në frëngjisht, edhe pse gjuha e tij e parë është arabishtja.
Tahar Ben Jalloun lindi në Fes (Maroku francez), më 1 dhjetor 1944. Ai është një shkrimtar maroken, i cili shkruan në gjuhën frënge, edhe pse gjuha e tij e parë është arabishtja.
Ka botuar mjaft romane, vëllime poezish dhe ese. Është afrikanoveriori i parë që ka fituar çmimin “Goncourt”, më 1987, me librin “Nata e shenjtë” (La nuit sacrée), si dhe çmimin ndërkombëtar “Impac”, më 2004, çmimi më prestigjioz i letërsisë.
Në veprat e tij portretizon përvojën e të dëbuarve në Afrikën Veriore.
“Emigrimi nuk është më një zgjidhje: është humbje. Njerëzit gjithmonë e më shumë po i afrohen vdekjes, sepse ata trokasin në dyer që nuk do të hapen kurrë. Shpresa ime është që në vendet si Maroku të bëhen investime, në mënyrë që të krijohen vende të reja pune. Vetëm kështu njerëzit nuk do të largohen.”
Jeton në Paris prej vitit 1971, me gruan e tij, Aishen, dhe katër fëmijët e tyre.
Një roman i shkruar me një stil të veçantë, me rrëfime ngjethëse për jetë njerëzish të fundosur në Mesdhe apo Atlantik, për varkëtarë (ose më mirë: tregtarë të dëshpëruarish) të pashpirt, që vetëm duan të mbushin xhepat duke sakrifikuar jetë njerëzore
Një sagë e fuqishme, që përfshin tre breza, midis Dakarit, Fesit dhe Tanzherit, “Martesa për qejf” është gjithashtu edhe një roman i madh për dashurinë.
Ajo ishte si të gjitha moshataret, as shumë e urtë, as shumë ngatërrestare, por kishte sy të mëdhenj, që lëshonin një dritë të ëmbël dhe vezulluese.
Më 17 dhjetor 2010, Mohamed Buazizi i vuri zjarrin vetes duke u vetësakrifikuar. Kur ambulanca arriti në vendin e ngjarjes zjarri ishte shuar, por Mohamedi nuk kishte më asnjë ngjashmëri me një qenie njerëzore. Ky veprim radikal i tij ishte sinjali që lajmëroi fillimin e Revolucionit Jasemin në Tunizi.
Me një talent të denjë për Një mijë e një net, Tahar Ben Jalloun na tërheq në një Marok tundues, ku ndërthuren dhuna, erotizmi, feja dhe magjia.
Ky roman është vazhdimi i rrëfimit të jetës së Ahmedit/Zahrës – nisur me botimin e romanit “Vajza e rërës”.
Muhamedi ka bërë gjithmonë një jetë të devotshme e të qetë në Francë, duke ndier gjithmonë një nostalgji të madhe për vendin e tij, Marokun.
Një skenarist nga Tanzhei zbulon se pagjumësinë e tij kronike mund ta mposhtë duke vrarë. E para që e pëson është nëna e tij plakë. Por qetësia dhe netët me gjumë, që ai fiton nga vrasjet, janë të përkohshme. Në krye të një viti ai është në kërkim të një viktime tjetër.
"Një fëmijë është kureshtar. Ai bën shumë pyetje dhe pret përgjigje të sakta dhe bindëse. Nuk bëhen hile me pyetjet e një fëmije. Kur po më shoqëronte në një manifestim kundër një projektligji për emigracionin, vajza ime, dhjetë vjeçe, më pyeti për racizmin. Ne biseduam gjatë. Fëmijët janë në gjendje të të kuptojnë më mirë se kushdo tjetër se njeriu nuk...