E pashë botën, ish një kupolë e trishtë që shtrihej si një gjethe e dhimbjes e pakuptueshme, si një hije që lë pas të vërteta pa shkak. E bukur si një hije me nurin e gjithë njerëzisë veshur. E pashe botën, duke qarë dhe të qeshur.
Sot më ngjan se qielli i Madridit po qan. Nesër mbush tridhjetetrevjeçe. Nesër do të kem vitet e Jezu Krishtit. Ka diçka që ma errëson të nesërmen. Skam bërë plane.
Më kot do ta trajtojmë veten me të mirë nëse diku jetimë jetojmë të paatdhe.
Në këtë roman rrëfehet historia e një të miture, ku muret e dhembshurisë oshtijnë dhe ku oxhaqet e ndjesisë i përkasin një qielli që qandhe dërsin nga mërzia.