Mircea Eliade është një nga historianët më të mëdhenj të fesë të shekullit XX, mendimtar i shquar, romancier dhe tregimtar.

Studioi për filozofi në Universitetin e Bukureshtit dhe më 1928 mbrojti masterin me një tezë mbi filozofinë italiane të Rilindjes (nga Marsilio Fiçinoja te Xhordano Brunoja). Po këtë vit filloi studimet për sanskritisht dhe filozofi në Universitetin e Kalkutës nën drejtimin e Surendranath Dasguptës (1885-1952).

Pas mbrojtjes së doktoratës më 1933 me një disertacion mbi historinë e krahasuar të teknikave të Jogës, dha mësim në Universitetin e Bukureshtit dhe, pas luftës (1946), në Sorbonë, Paris. Nga viti 1957 e deri sa vdiq, më 1986, qe profesor i historisë së feve në Universitetin e Çikagos.

Ndër veprat e tij më të rëndësishme do të përmendim: Maitreyi apo Netët e Bengalit (roman, 1933), E fshehta e dr. Honigbergerit (novelë, 1940), Traktat i historisë së feve (apo Gjedhe në fenë e krahasuar, 1948), Kozmosi dhe historia: miti i kthimit të përjetshëm (1954), Pylli i ndaluar (roman, 1955), Joga, pavdekësi dhe liri (1958), Rite dhe simbole të inicimit (Lindja dhe rilindja) (1958), E shenjtëruara dhe profania (1959), Mitet, ëndrrat dhe misteret (1960), Shëmbëlltyra dhe simbole: studime mbi simbolizmin fetar (1961), Miti dhe realiteti (apo Aspekte të mitit, 1963), Shamanizmi: teknikat arkaike të ekstazës (1964).

Po kurorë e krijimtarisë së tij është monumentalja Histori e ideve fetare (1978-1985), në tre vëllime, që ngërthen periudhën nga epoka e gurit gjer në ditët tona.

Eliadja përpunoi shumë prej elementeve kyçe të shkollës fenomenologjike e, sidomos, ato morfologjike.

Vepra e tij ngërthen një hark të gjerë kohor e hapësinor. Ndryshe nga fenomenologë të tjerë, ai fokusohet në bazën e përvojës, duke u rrekur të sjellë prova për ekzistencën e një përvoje transhendentale përbashkuese.