Menu
> Arka e djallit
Arka e djallit Shiko më të madhe

Arka e djallit

Dritëro Agolli DRI0011

Libër i ri

Përshkrim i shkurtër

Epiqendra e veprimit të romanit "Arka e Djallit" është fshati provincial i Qershizës. Lexuesi do të shpejtonte të pyeste: E ç'mund të presësh nga përshkrimi i jetës së një fshati të humbur? Vetëm ca histori të parëndësishme, trashanike e banale? Se, ç'mund të ndodhë aty më shumë se kaq? Por s'është kështu

Më shumë detaje

842 Artikuj

Detaje të librit

Shtëpia Botuese

Dritero
ISBN9789992734674

1 000 Lekë

Si të blej?

Shto në listën e librave që dua

Porosit me një klik

Share

Më tepër

Vlerësime rreth romanit Arka e djallit

... Dritëroi i ngre një monument të gjallë Të qeshurës. Ky monument lëviz , kurioz i tmerrshëm, qesëndis, gajaset e quhet Cute Babulja. Cute Babulja është vetë jeta e sidomos jeta shqiptare .Ai e përcakton karakterin tonë të racës , më shumë se dhjetra manifeste e traktate estetike, etnologjike apo antropologjike .

Cute Babulja është i plotfuqishëm dhe sovran me skeptrin e tij të humorit , me tërë të metat e marrëzitë e tij të papritura e të shumëllojta .Ai nuk është njeriu steril . Ai gjen ekuilibrin midis Shakasë dhe së Vërtetës, midis shpirtrave por edhe sendeve , përkohësisë po edhe amëshueshmërisë, kuptimit e absurdit .

E qara i kthen njerëzit në statuja epike, e qeshura i bën si Pigmalioni statujat e gjalla, me inde e gjak të ngrohtë. Ndoshta shqiptarët më shumë se popujt e tjerë kanë nevojë të thellësishme të qeshin , sepse martirologjia e tragjizmi i tyre është i zgribshëm e pafundësisht i padurueshëm. Në tërë letërsinë shqipe Dritëro Agolli është ai që e kuptoi si askush këtë apel universal e suprem.

Dritëroi tregon tragjedinë e satirës pa shkruar tragjedi . Satira e Dritëroit është e shkollës virtuoze e vigane të Servantesit dhe Gogolit dhe jo e Xherom Xheromit, sepse ai nuk shkruan marifete të të qeshurit, pra nuk bën alibinë estradeske të të qeshurit , lojën e lehtë të gajasjes pa kuptim, të dëfrimit.

E të mos harrojmë: tragjikë ka shumë , satirikë të mëdhenj ka shumë pak. Hegeli, e quan satirën si shkallën më të kulmëshme , zenitin e mjeshtërisë , stilit , artit që i shpalos e i përhap paradokset më dukshëm e vetëbëhet një koncept purgatorik i dlirësimit tërësor. Arka e djallit është një kryevepër e vërtetë , e gjallë dhe e lirë si natyra , një koncentrim i shpirtit kombëtar .

[Moikom Zeqo]

-Epiqendra e veprimit të romanit “Arka e Djallit” është fshati provincial i Qershizës. Lexuesi do të shpejtonte të pyeste: E ç‘mund të presësh nga përshkrimi i jetës së një fshati të humbur? Vetëm ca histori të parëndësishme, trashanike e banale? Se, ç‘mund të ndodhë aty më shumë se kaq? Por s’është kështu. Duke e vendosur veprimin e romanit në një zonë të largët provinciale, D. Agolli i përmbahet traditës të kultivuar shpesh në letërsinë satirike klasike botërore, që e bën të mundur të kqyret jeta me shtrirjen e saj deri në skajet më të largëta, më të humbura dhe nga një këndvështrim i ndryshëm prej atij që mbizotëron zakonisht në qëndrat ose kryeqëndrat urbane. Shkrimtari nis për në Qershizë shkrimtariun Sherif Abecenë në një lloj “qarkullimi”; aty ai kërkon të shtierë në dorë defteret e Bamkë Dynjasë. Shënimet e këtyre defterëve vendosen në themel të subjektit të romanit dhe ato zbulojnë ca të vërterta sa të lezetshme, aq edhe të hidhura për jetën e Qershizës, por sidomos të një binomi tjetër personazhesh: Bamkë Dynjasë dhe Cute Babuljes, shokë të pandarë, të sinqertë e hokatarë, që përfundojnë viktima, të dënuar për “gabime të rënda” nga Partia-Shtet. Sherif Abeceja shfaq zell “për ta njohur jetën” e Qershizës, të bazës, ku “trillojnë një mijë histori prej asgjëje”; aty ai përfshihet në vorbullën e ngatërresave me defteret e Bamkës. Sherifi arrin në përfundimin se në Qershizë s’kish asgjë të mirë, veç emrit të Anthullës. Përmes Qershizës, Sherifi kupton si janë punët edhe në Tiranë, ku “ka spiunë e gjykatës më të fortë se në Qershizë”. Në klubin e berberhanës “bëhej radioskopia e mushkërive të fshatit përmes mekanizmës së thashethemeve, ankimeve, inateve, psherëtimave, shakave dhe thumbimeve të pandërprera dimër dhe verë”. Një agronom i ri, Agron Sahatçiu pohonte se në Qershizë s’kish gjë tjetër veç një tufë lopësh të plakura, që u kish shterrur qumështi, dhe ku njerëzit në vend që të shqetësoheshin për moshën e lopëve, shqetësohen e interesohen për moshën e Sherifit.

[Prof. Alfred Uçi]

 

 

Të dhëna

Lloji i botimitMe kapak te holle
Faqe422
ISBN9789992734674
RedaktoriSadije Agolli
Viti i Botimit2017
VendodhjaTirane
GjuhaShqip
Tipi i publikimitLibër
StatusiI ri

Libra të rinj Shiko më shumë >>

Libra të tjerë të autorit